Reis tot Puno

Nou die was niet om naar huis te schrijven...... last van de hoogte, bloedneus  maar vooral enorme hoofdpijn. Een soort blokband boven je ogen. En dat 340km lang in de bus, maar gelukkig veel geslapen.  Hele dag niet gegeten (wel goed voor mijn lijn).En zelfs na 6 paracetamols, nog naar bed met hoofdpijn, dus 's nachts paracetamol no 7 en 8. Toch maar genomen. Toen zakte het eindelijk wat af. Dus ik raak door mijn voorraad paracetamols heen (net al menig medereiziger) dus vandaag na de excursie rondje Farmacie gedaan en medicijnen ingekocht. Toch ook maar begonnen de medicijnen tegen hoogteziekte in te nemen. Tot zover de ellende.

Condors

Een speciale rit naar een canon 2x zo diep als de Grand Canon waar de Condors leven. (De grootste aaseters met een spanwijdte  tot wel 3 meter). Wij hadden geluk, nadat het eerst bewolkt was (dan blijven ze beneden in de canon) klaarde het op en ja hoor, daar kwamen ze aan. Eerst als stipjes in de verte daarna showden enkelen zich boven ons hoofd.... spectaculair.

Vervolgens een wandeling gemaakt (waar ik even heel duizelig werd) met prachtig uitzicht op de kloof, nogmaals de condors, en prachtige bloemen. Over een maand begint hier de winter en wordt alles geel. Nou hebben wij geluk.

We hebben overnacht in een heel eenvoudig hotel op bijna 4000 meter hoogte. Koud dat het daar was.... er was een straalkachel, maar veel hielp het niet. De warme douche des te meer. Maar de tegelvloer..... ik heb er maar een deken van het bed opgelegd, zodat ik 's nachts als ik naar het toilet moest (en dat moet ik hier vaak, want we moeten dubbel zoveel drinken dan normaal, voor mij is dat 2 - 2,5, liter) ik lekker over de deken kon lopen.

'S morgens een cadeautje... een vulkaan die rookte.... dat zie je ook niet alle dagen! 

Puno

Gisteravond laat was iedereen uitgeteld, en de meesten hadden ook wel last van kleinere of grotere kwalen. Elise is er erg aan toe, met een hele geschiedenis van hoofdpijn aanvallen, was ze zo beroerd dat ze in de bus zuurstof kreeg toegediend. Het bleek niet heel veel te helpen. Terug in het hotel kon ze een zetpil nemen, daarvan knapte de redelijk op, maar vandaag op ons uitstapje was het alweer mis. Zielig.

Puno is vooral toeristisch omdat het aan het Titicacameer ligt. Teneerste is dit het hoogst liggende bevaarbare meer ter wereld, maar vooral bijzonder is het dat hier hele families op het water wonen, op rieten plateaus, soms meters dik. Een deel krijgt de inkomsten vanuit het toerisme, een ander deel wil dat niet en leeft geisoleerd verderop. Het was allemaal dus erg "geprogrameerd" maar desalniettemin erg interessant. De mensen lieten ons hun hutjes zien, en de plaatselijke gids legde uit hoe e.a.a. In zijn werk ging. Alles werd met mini voorwerpen ondersteund, hutje, mannetje vrouwtje erbij, bootje, kookplaats enz. Het mooiste was toen de gids met een geweer uit de oertijd voordeed hoe deze mensen vogels uit de lucht schoten. Hij schoot en een vrouw gooide een geplukte vogel voor onze voeten.

Met een traditioneel bootje naar een "koffieeiland" ook van riet en lekker terug naar Puno. Op een terras iets gegeten en gedronken met groot deel van de groep en reservering voor avondeten elders gemaakt. Niemand ging mee met facultatieve excursie vanmiddag. Iedereen moet beetje bijkomen. Morgen weer lange rit voor de boeg naar Cusco.